NORMA, tomado del lat. norma íd.

1.ª doc.: 1616, Espinel.

Falta todavía en Covarr. y Oudin; APal. lo da sólo como voz latina.

No ha dejado de penetrar algo en el uso vulgar esta palabra, aunque más lo ha hecho el derivado enorme. Éste toma, p. ej. en el portugués dialectal (Douro), el sentido de «inofensivo, simples, simplórico»: aparentemente se trata de una antífrasis; pero recuerdo también algo análogo en un sentido menos inocuo. No se ve claro si del uno o del otro vocablo es alteración un gall. iñorma1 (no recogido en los diccionarios) que según el contexto debe significar ‘astucia’ o ‘medio, procedimiento’: «En quería atopar maneira de darlle morte ó vampiro... non puden abranguer unha boa iñorma pra matá-lo» Castelao 188.3.

DERIV.

Normal [1855, Baralt, ed. 1874; Acad. 1884, no 1843], imitado del fr. normal [1759]; el lat. tardío normalis sólo era término geométrico; normalidad; normalista; normalizar, normalización; para anormal, V. ANÓMALO. Normativo. Enorme [1438, J. de Mena], de enormis íd.; enormidad; enormísimo.

1 Tal vez de un *enormia ‘irregularidad’ > *iñormia, o de un cruce de norma con iñorancia, etc.