ENTECARSE, ‘caer víctima de enfermedad crónica’, alteración de *heticarse, derivado de hético ‘tísico’, que a su vez se tomó del gr. ƈκτικóς πυρετóς ‘fiebre constante, tisis’ (ƈκτικóς ‘habitual’, derivado de ƒχειν ‘tener’, ‘estar’).
1.ª doc.: entecar, J. Ruiz, 1017c1; entecado, Berceo, S. Mill., 316; S. Or., 155; S. Dom., 549, 608.
DERIV.
Entecado, enteco, para los cuales véase arriba.
1 «Boz gorda e gangosa, a todo omne enteca», hablando de la Serrana monstruosa. Sánchez y Cejador entienden ‘molestar’, y éste cita el pasaje de Lucas Fernández, 183: «Dios, ¡qu’estás lucio y galido! / No t’entecará ya el lodo», donde es ‘perjudicar’. En el Spill de J. Roig (1460, v. 9700) es ‘causar desmedro’: «(Les menstruoses) si van per l’hort / los arbres sequen, / maten, entequen / herbes...». En Bernat Metge, a fines del S. XIV, existe ya un sustantivo postverbal entec ‘perjuicio’ («lo presseguer null entec / rebia per calor del sol», Libre de Fortuna e Prudència, 65.25). En vista de esos textos es más fácil rechazar la interpretacién de enteca, en J. Ruiz, como adjetivo, que es la que ocurre primero y la que acepta Aguado, traduciendo ‘fastidiosa’, lo cual costaría más de relacionar con el sentido de nuestro vocablo. ↩