BEODO, del lat. BէBէTUSbebido’, participio de BէBĔRE ‘beber’.

1.ª doc.: 1.ª mitad S. XIII, beudo: Razón de Amor, RH XIII, 617; Berceo, Mil. 887.

Se ha conservado asimismo en el rum. beat (y beţie ‘beodez’), sardo vittu (Wagner, ASNSL CLXXV, 286) y port. bêbado o bêbedo (cf. H. Kröll, «Designaç?es portuguesas para ‘embriaguez’», RPF, 1952-56, V, 27-87; VI, 73-135; VII, 17-118), gall. bêbedo ‘borracho’, bêbeda ‘peonza’ [que oscila como un ebrio] (Lugrís, Gram., 148)1. La forma originaria bebdo figura en la 1.ª Crón. Gral. y en J. Ruiz, 1620. De aquí salió, vocalizándose la b, beudo, que todavía figura como bisílabo en G. de Segovia (p. 63). La moderna es debida a una tendencia general, posterior, a cambiar en eo todos los casos de diptongo eu: deoda en el P. de Alf. XI, 218b; emphiteota en Aut.; Leocadia; Olalla (de Eolalla < Eulalia), etc. En S. de Horozco, Refranes Glosados (BRAE III, 103) rima embeoda con deuda, de modo que habrá que enmendar embeuda o bien deoda. Se halla ya beodo en APal. (48d) y en Nebr., pero beudo figura todavía en Boscán (1534).

DERIV.

Beodez [beudez, Alex. 1323, Calila 25.270]. Embeodar o embeodarse ant. [1251, Calila 28.363; Zifar 37.17; Nebr.; embebdarse, Berceo, Mil. 463].

1 «O gaucho e o estranxeiro están bêbedos», Castelao, 238.2f. Bevedo ya en las Ctgs. 47.22. Embebedentarse ‘emborracharse’ MirSgo. 121.8, 122.8.